دردستان - قسمت دوم

زیر لِنگی از بیرون گود!

تا به حال به رفتار بعضیامون دقت کردید؟! بعضی از ما می‌‌شینیم یه کنجی و مدام رصد می‌‌کنیم که هر کسی توی هر بخشی از دانشگاه یا مجموعه‌های دانشجویی، داره یه کاری می‌‌کنه، زود یه اِن قُلتی به کارش بیاریم، یا یه تیکه ای بهش بندازیم، یا یه انتقاد درست و حسابی بهش بکنیم!

با این جور کارا احساس شخصیت می‌‌کنیم. فکر می‌‌کنیم اگه از کار یک نفری تعریف کنیم، چیزی ازمون کم می‌شه!

نقطه‌ی مثبت کار و حجم زحمات بندگان خدایی که کار می‌‌کنن رو اصلا نمی‌بینیم! خدای نکرده تشویق و تشکر و قدردانی که عمرا تو کارمون نیست! اصلا مگه غیر از ما کسی هم کاری انجام می‎‌ده که شایسته‌ی قدردانی باشه؟!! برامون افت شخصیت داره که از کار کسی تعریف کنیم!

گاهی حتی اگر ببینیم کسی داره قوی تر از ما کار می‌‌کنه، سعی می‌‌کنیم یه جوری چهره‌ی کارش رو خراب کنیم تا خیلی فروغی نداشته باشه.

بعد وقتی کسی که زیر این همه فشار و سختی، اون کار رو انجام داده و ما با بیل خاموشش کردیم و با تریلی از روش رد شدیم، از حرفمون ناراحت میشه یا یه چیزی بهمون می‌گه شروع می‌‌کنیم دوباره بهش بد و بیراه گفتن: «نگفتیم آدم درستی نیست؟». «دیدید تحمل انتقاد رو ندارن!» و ...

عزیزای دل!

سعی کنیم خیرخواه باشیم، خیرخواهانه نقد کنیم. نقد سازنده کنیم. از زحمات قدردانی کنیم. باور کنین بسیاری از ناتوانی هامون به خاطر همین تاختن های بی مورد به همدیگه است. اگه همدل باشیم و دست به دست هم بدیم، خیلی کارای بزرگی می تونیم انجام بدیم. اما افسوس که بخش اعظم توانمون سر چیزای بی‌خودی هدر می‌ره...

خدا عاقبتمون رو ختم به خیر کنه...

والسلام