نمودار رفاقت - قسمت چهارم

آفات رفاقت!

کنار هر گنجی، ماریست! رفاقت هم که از بزرگترین نعمتهای الهی و از بارزترین فرصتهای موجود در فضای دانشگاه ما و جمع های حزب اللهی است، آفاتی دارد که فعلاً روی چندتایی از آنها تأمل میکنیم؛ لابد میپرسید پس درمان این آفتها چه میشود؟!

درمانش باشد برای بعد! فعلاَ بگذارید اصل مسأله و آفت، درست خیس بخورد، درمانش را دفعه بعد، میگوییم!!!

اصل آفت	آفت شناسی!
افراط در رفاقت	آنقدر وقت و فکر و ذکر همدیگر را میگیرند که دیگر، نظراً و عملاً به هیچ کس و کار دیگری نمیرسند! در این آفت، هم حجم زیادی از وقت طرفین گرفته میشود و هم آنچنان مشغله ذهنی برای آنها درست میشود که دیگر مخ، قفل می کند.
تفریط در رفاقت	اینها از آن روی پشت بام می افتند؛ گویی نه به اهمیت رفاقت توجه دارند و نه برای حفظ و نگهداشت رفیق، هزینه میکنند. (هزینه زمانی، عاطفی، ریالی و...) گویا این دوستان حکمت12 نهج البلاغه را نخوانده اند: ناتوان‏ترین مردم کسی است که در دوست یابی ناتوان است، و از او ناتوان‏تر آنکه دوستان خود را از دست بدهد.
رقابت در رفاقت + انحصار در رفاقت	مسابقه بر سر تصاحب رفیق و نگرانی برای از دست دادنِ دوست، آفتی دیگر است. گویی یک جماعتی بر سر یک نفر با هم میخواهند دوئل کنند و اگر کسی او را به دست آورد میخواهد با چنگ و دندان حفظش کند و چشم ندارد که دوستش حتی جواب سلام دیگری را دهد. در این آفت دائماً اضطراب از دست دادنِ رفیق، مخ آدم را سوراخ میکند و هر مصاحبت و لبخند، یک تهدید محسوب میشود!
خطوات شیطان	شیطان در کمین دو برادر مؤمنی است که بخواهند یک رابطه و رفاقت ایمانی پایدار و ماندگار داشته باشند. او که اصلاً چشم دیدن یک تعامل صحیحِ شرعی و اخلاقی را ندارد، از حربه معروفش بهره میبرد: وسوسه و انحراف. آفت زدایی رفاقت از این سم مهلک و دشمنِ کارکشته، خیلی مراقبت فردی و جمعی می طلبد؛ اما اگر در معرض چنین آفتی قرار گرفتیم، نباید اصل رفاقت را قربانی کنیم؛ حتماً راه حلهای مناسبی در کتب اخلاقی هست...
بی توجهی به سطوح ارتباط و بقیه مردم	رفاقت و تعامل و مدارا با مردم، سه سطح دارد: مغز ارتباط، و رفاقتِ جانی و ایمانی: همانجایی که رفقا تاحدی محرم اسرار همدیگر شده و شریک شادی و غمِ هم میشوند. رفاقت میانه و همدلی و همزبانی جمعی: لایه دوم رفاقت، دوستان و اطرافیانی هستند که هرچند در لایه مرکزی و عمقِ میدان رفاقت نیستند، اما تعاملات روزمره و متعددی با آنها داریم و برقراری ارتباط حسنه و اخلاق کریمانه، با همه آنها ضروریست، هرچند این افراد کلیدِ ورود به اتاقِ خلوت رفاقت، ندارند. حسنِ معاشرت عامه با غریبه ها: عموم مردم و رهگذران و غریبه ها، یا برادران دینیِ ما هستند، یا انسانهایی مثل ما. (نامه53 نهج البلاغه: فإنّهم صنفان إمّا أخ لک فی الدین و إمّا نظیر لک فی الخلق) نباید رفاقت چنان ما را به خود مشغول کند که از حال مردم و وظایف اجتماعیمان غفلت کنیم.