تا حالا از خودت پرسیدی چرا هر مسئول یا منتقد سیاسی و اجتماعی که نظر مخالفی با غالب ما امام صادقی ها داره و طی جلسه ای به دانشگاه دعوت میشه بعد جلسه با خودش عهد می بنده دیگه از بیست کیلومتری دانشگاه امام صادق(ع) هم رد نشه؟! فکر کردی چرا بعد از گذشت حدود ده سال از تأکیدات مکرر حضرت آقا روی برگزاری " کرسی های آزاد اندیشی" و ایجاد فضای آزاد برای نقد دانشجویی هنوز که هنوزه کار جدی ای در این زمینه صورت نگرفته؟! به اینکه چرا در حال حاضر خیلی ها تو جامعه ما از امام صادقی جماعت به عنوان آدم های تندرو و غیر منطقی یاد می کنن؟! به اینکه چرا...
در این نوشته میخوایم یکم راجع به این سؤالات فکر کنیم و ببینیم ریشه این اتفاقات در چی میتونه باشه...
از هر کدام از بچه های دانشگاه که بپرسی آزاد اندیشی و آزادی بیان چیه و چه لوازمی داره از همین الآن تا خود صبح برات منبر میره و نظرات شهید مطهری و آقا و... را ردیف می کنه ولی در عمل می بینیم خیلی ها اعتقادی به این مفهوم ندارن!
به نظرت تو سال تحصیلی اخیر مخارج و هزینه هام تو چه زمینه ای بیشتر از بقیه بوده است!؟
الف. دین و مذهب (صدقه، قرض، خمس، مساعدت مالی...)
ب: خورد و خوراک(بوفه، رستوران رفتن، شیرینی دادن و مهمان کردن و...)
ج: رفت و آمد ( مسافرت، اردو، دیدار خانواده و صله ارحام و...)
د: درس وبحث (خرید کتاب و نرم افزار، تکثیر جزوه، خرید لوازم التحریر و...)
ه: انجام سایر امور جانبی (هزینه های تلفن همراه و اینترنت، خرید لباس و پوشاک و...)
وجدان تان به صادق ترین پاسخ ها، ارزنده ترین جوایز را از طرف مؤسسه نفس اماره تقدیم می کند.
امروزه دانشگاه به عنوان مرکز علم آموزی از اهمیت ویژه ای در جهان برخوردار است تا انجا که موسسات بین المللی در انتخاب محل اقامت سازمان های خود توجه دو چندانی به این موضوع دارند. حال گذشته از اهمیت این موضوع در تعیین شاخص رشد، باید دید که چگونه می توان به این مرجعیت علمی دست پیدا کرد؟
جواب این سوال سهل و ممتنع می باشد زیرا، گفتن چه باید کرد آسان، اما انچه باید در عمل انجام داد بسی سخت است. اگر یک نظام آموزشی، نیروی انسانی خود را سوار بر علم کند و تنها منفعت گرایی از علم را مدنظر خود قرار دهد این علم توانایی رسیدن به قله ها را نخواهد داشت اما اگر علم سوار بر دانشجو شود، سوار بر استاد شود، سوار بر کارمندان و ... شود می تواند به مرجعیت علمی خود برسد. همان گونه که اگر قدرت سوار بر علم شود فسادآور خواهد بود ولی اگر علم سوار بر قدرت شد نه تنها فساد آور نخواهد شد بلکه موجبات عدالت را هم فراهم خواهد کرد، باید علم بر دانشجو و استاد نیز سوار شود تا به قله های مرجعیت دست پیدا کند. از این رو بود که حکیم ابوالقاسم فردوسی گفت:
توانا بود هر که دانا بود ز دانش دل پیر برنا بود
باید به علم سواری داد و برای او رنج و زحمت کشید تا به ثمر برسد، چیزی که امروزه در دانشگاه ما نه تنها کم رنگ شده است بلکه از جانب دانشجویان و مسئولین گاها به فراموشی سپرده شده است. همه به دنبال علم سواری برای پست و مقام و پول هستند و کسی به فکر خود علم نیست.
به امید سواری دادن به علم تا قله های عظت و افتخار نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران
دوستان اول سلام و آخرخداحافظ...
امام علی علیه السلام در پاسخ کسى که تقاضاى موعظه کرد فرموند: از کسانى مباش که بدون عمل امید سعادت آخرت را دارند،و توبه را با آرزوهاى دراز تأخیر مىاندازند، درباره دنیا همچون زاهدان سخن مىگویند، ولى همچون دنیا پرستان عمل مىکنند.
هرگاه چیزى از دنیا به او برسد سیر نمىشود، و اگر نرسد قانع نخواهد شد، از شکر آنچه به او داده شده عاجز است، ولى باز هم فزونى مىطلبد، دیگران را از کار بد نهى میکند، اما خود نهى نمىپذیرد، به دیگران امر میکند اما خودشعمل نمیکند، نیکان را دوست مىدارد اما عمل آنها را انجام نمیدهد،گنهکاران را دشمن میدارد اما خود یکى از آنها است، مرگ را بخاطر زیادىگناهانش مکروه مىشمارد، اما خود به آنچه مرگ را بخاطر آن ناخوش میدارد ادامه مىدهد، اگر بیمار شود، پشیمان مىگردد و اگر تندرست باشداحساس امنیت میکند و به لهو مىپردازد، به هنگام سلامت مغرور است و بههنگام گرفتارى ناامید. اگر بلائى به او برسد همچون بیچارگان دعا مىکند، و اگر آسایش و وسعتبه او برسد همچون مغروران از خداى روى میگرداند.
